Roerige dagen

Hallo allemaal,

Je hebt wel eens van die weken dat er niks gebeurt en je niets bijzonders mee maakt. Dat je iedere dag naar je stage of werk gaat en in de weekenden thuis een beetje aan het chillen gaat. Dat is de afgelopen weken absoluut niet het geval geweest in Melbourne, ik heb veel te vertellen..

De laatste tijd heeft mijn kamertje de nodige upgrades ondergaan, waardoor het nu echt een beetje als thuis begint aan te voelen. Alle leuke kaartjes van mensen uit Nederland beginnen de muren van mijn kamer te sieren, als ik thuis ben is er altijd wel een vorm van (enigszins muzikaal) geluid te horen door de aankoop van een tweedehands elektrische gitaar en versterker en hele mooie boxjes voor mijn laptop, en de lucht wordt tegenwoordig in beweging gehouden door een mooie roze ventilator (ahum).

Buiten mijn kamer gebeurt er ook een hoop; zo heb ik afgelopen weekend veel opgetrokken met de groep voornamelijk Nederlandse studenten die ik hier heb ontmoet. We zijn vrijdags naar een rooftop bar geweest in het centrum om lekker te borrelen op het dak van een hoog gebouw met uitzicht over het stadscentrum. Zoals ik al eerder zei hebben we aan hoge gebouwen geen gebrek, dus rooftop bars zijn hier een bekend fenomeen.

De volgende dag hebben we een bezoekje gebracht aan het Immigration Museum, waarover ik goede verhalen had gehoord. Het museum gaat over immigratie naar Australië door de eeuwen heen, en al het onmogelijke regelwerk dat daarbij hoort. Helaas bleek dit nogal tegen te vallen en we stonden in een uur alweer buiten. Wat wel leuk was, was een serie met oude prenten die Australië moesten promoten voor immigranten in de jaren ‘50. Hiervan staan wat foto’s op mijn Picasa (https://picasaweb.google.com/107704368190739961492/Melbourne?authkey=Gv1sRgCPWoiaiWjKTatwE&feat=directlink).

Zondags hebben we wat gechilld in de Royal Botanic Gardens, een van de parken waar Melbourne om bekend staat. Op de weg daarheen hebben we ook nog een bezoekje gebracht aan de Shrine of Remembrance, waar ik al eerder was geweest. Toen was het echter nacht en konden we het pyramidevormige oorlogsmonument niet beklimmen, wat nu wel mogelijk was. Vanaf de top van het monument heb je een mooi uitzicht over de stad, ook al is het natuurlijk niet zo bruut als vanuit de Eureka Tower.

’s Avonds hadden we een housewarming-barbecue van Jochem, een geneeskundestudent die net was aangekomen in Melbourne. Als ik één soort eten zou moeten noemen dat echt Australisch is, zou het BBQ zijn. Echte Australiërs weten het BBQen tot kunst te verheffen. Mooi dus dat Jochem zijn BBQ door zijn Australische 30-jarige huisgenoot liet verzorgen. Deze kerel is de eerste echte stereotype Australiër die ik ontmoet heb. Hij was de middag voor de housewarming met z’n kajak en vishengel 2 kilometer uit de kust gevaren en had twee enorme vissen (60+ cm) en een haai gevangen, die hij met een typische ‘no worries’-houding voor onze voeten neerplempte. Vervolgens begon hij die (tot afgrijzen van een aantal vrouwelijke studenten in ons gezelschap) naast de BBQ te slachten en binnen no-time lagen de vissen gefileerd en gemarineerd op de BBQ naast heerlijke biefstukjes en weet ik veel wat. Ik heb nog nooit van mijn leven zulke lekkere vis en ander BBQ-voedsel gegeten. Dit feest gaat zich vast nog wel een keer herhalen, want de Australiër vangt ieder weekend wel wat van dit enorme formaat en de barbecue heeft in dat huis de rol van pannen en een fornuis bijna geheel overgenomen. Jamie bedankt!

In de week die hierop volgde is er hier in huis een kleine ramp gebeurd: de komst van ‘bed bugs’. Deze parasieten die zich het naar hun zin maken in je bed en je ‘s nachts helemaal lek steken, waren aangetroffen in de kamer van mijn Nederlandse huisgenote. Omdat ze zich snel verspreiden en moeilijk te doden zijn, hebben we een verdelger geregeld die onze kamers met sterke chemische zooi heeft behandeld. We moesten onze kamers bijna geheel ontruimen (ik ook, ook al had ik volgens de verdelger waarschijnlijk niets) en alles van stof in zwarte vuilniszakken stoppen. Die moesten vervolgens op het dak van ons huis in de zon worden gelegd, zodat alles wat er in onze kleren en beddengoed leefde, levend geroosterd zou worden. Als het goed is zou nu alles dood moeten zijn, maar voor de zekerheid voert de verdelger over een week nog een behandeling uit. Tot die tijd moeten we onze kleren zoveel mogelijk in de vuilniszakken houden. Lekker dan..

Tot slot heb ik dit weekend een vet mooie roadtrip gemaakt. Ik wilde eigenlijk met een groepje van 3 studenten (Lisanne, Jochem en Eugene) weer eens gaan surfen in Torquay, maar door goed te verdwalen kwamen we uit in Lorne, een ander surfoord aan de zuidkust van Australië. Dit verdwalen was helemaal niet erg, want het surfen in Lorne is hartstikke mooi en de golven zijn wat beter dan in Torquay (lees: beter geschikt voor beginners).
Nadat we ons hier hadden uitgeleefd zijn we terug gereden richting Torquay over de Great Ocean Road. Deze weg is een van de grootste attracties van Australië en loopt helemaal van (ongeveer) Torquay tot Adelaide langs de oceaan. Als je hem helemaal uit wil rijden ben je 1 tot 2 dagen bezig en zie je heel erg veel moois (onder andere de Twelve Apostles). Wij hebben nu echter alleen het beginnetje gezien, maar het zag er al veelbelovend uit. Onderweg zijn we Bells Beach gepasseerd, misschien wel het meest bekende surfstrand van de Australische zuidkust. Vanaf een observatieplatform zagen we de echte pro’s aan het werk op immense golven. Het vetste was echter een weiland in de buurt. Het leek een beetje op een weiland in Frankrijk: groots en bergachtig. Echter waar je in Frankrijk schapen ziet lopen, hopsten er in dit weiland gewoon een stuk of 30 wilde kangoeroes rond! Kangoeroes!! Jochem en ik zijn er natuurlijk op af gegaan en we hebben van vrij dichtbij hele mooie foto’s kunnen maken voordat ze ervan door gingen (zie Picasa!). Kortom, verdwalen in Australië is tof!

Ik ben weer uitgeblaat voor vandaag, tot het volgende reisverslag!